Wandelen langs de Roze Granietkust, voorjaar 2024
Wandelen over Le Sentier des Douaniers (GR34).
Annet en Hans zijn de reisbegeleiders. Zij tekenen voor de organisatie. Met veel dank aan weergoden en beschermengelen, want niet alleen hebben we een zonovergoten vakantie gehad, maar alles wat fout kon gaan, ging goed! We verblijven in Perros-Guirec. Hier hebben we zes etappes van 16 tot 20 km uitgezet. Annet heeft voor de hele week taxi’s geregeld, die ons naar de start van de wandeling brengen en van de finish weer terug. Het beoogde hotel gaat niet door en Annet heeft snel 8 stacaravans/studio’s geregeld in Le Village. In elke caravan zijn 3 kamers: ieder een eigen kamer. Het keukentje wordt enthousiast gebruikt. De reisbegeleiders moeten alleen wel voor ontbijt en lunch zorgen.
De reis naar Bretagne.
Al snel blijken er veel deelnemers graag mee te rijden. Dus huren ze samen een busje. Hans werkt het plan uit. Om er geen race over de snelweg van te maken, wordt besloten op de eerste dag in Honfleur te overnachten. Op de tweede dag blijft er dan tijd over om het bloemeneiland Île de Bréhât te bezoeken. Het busje en Annet – met haar eigen auto en een deelnemer als passagier – rijden dezelfde route. Een enkele deelnemer, Nonnie sluit zich in Honfleur bij ons aan. De anderen rijden alleen of met z’n tweeën, pas in Perros-Guirec zullen we compleet zijn. Op zaterdag, in Utrecht, verzamelen de reizigers zich bij CS en om half negen duikt het bus je op. In Breda wordt nog een passagier opgepikt en bij een wegrestaurant onder Lille wordt in de middag een terrasje gepakt. In het zonnetje genieten we van café au lait, du thé of capucino. Onder een vrolijk pompom-pom serveert de ober ook nog tartes au pommes. Precies volgens schema wordt Honfleur bereikt, waar de deelnemers over de verschillende hotels worden verdeeld. Enkele deelnemers hebben hun oog laten vallen op La Diligence. Een schot in de roos, want het is absoluut een pareltje: een prachtig gebouw met binnen en buiten een mooie aankleding van Thaise kunst. Nina heeft minder succes, want zij staat voor een gesloten deur. De eerste beschermengel komt in actie. Hoewel de manager van La Diligence eerst zegt dat hij vol zit, komt er plotseling het bericht dat er iemand heeft geannuleerd: Tsjakka, probleem opgelost. De weergoden hebben gezorgd dat we ons – na veel wolken en regen – in het zonnige en schitterende oude centrum van Honfleur kunnen verzamelen aan de haven. Nonnie, Annet, Hans en passagiers. Twaalf man sterk (vooral dames) kijken we onze ogen uit en scoren we een gezellig restaurant: Les Cascades.
De volgende morgen rond half negen zit iedereen weer in de bus of auto en rukken we op naar Île de Bréhat. De bus rijdt een extra rondje op de rotonde om vast te stellen of Annet in de Nederlandse auto erachter zit en ja hoor, zij maakt ook een extra rondje. We zien de rondvaartboot al – in de zon – aan de kade in een strakke blauwe zee liggen, maar de boot is net weg als we aankomen lopen. De volgende gaat een uur later dus we snacken wat in plaats van op het eiland te lunchen. De rondvaart tussen alle kliffen en eilandjes is magnifique. Na zo’n drie kwartier legt het schip aan op het eiland. Het eiland heeft door de eeuwen een heel eigen sfeer ontwikkeld en er zijn nauwelijks auto’s. Het is er lekker warm en we verbazen ons over de mediterrane natuur met al haar prachtige bloemen en palmen, de smalle kronkelweggetjes, de leuke huisjes met tuinen vol bloemen, een kapelletje op de top van het eiland en een kasteeltje. Om vijf uur met de veerboot weer naar het vaste land en een uurtje later draaien we de camping, Le Village Perrosien op.
Wandelend op de GR34.
Op maandag gaan in alle vroegte Annet, Hans en Nino ontbijt inkopen. Bijna alle supers en bakkers zijn maandagochtend dicht, die waar wij staan is open! Maar heeft geen brood, echter de vooraf geselecteerde bakker is wel open en heeft wel brood. Voor het hutje van Hans en Nino stallen we alles uit en om negen uur komen de reizigers inslaan voor ontbijt en lunch. Stipt op tijd (heel onfrans) om kwart over tien verschijnen twee busjes en une voiture. Het taxibedrijf is bijzonder stipt en flexibel. De chauffeurs zijn gezellig en opgewekt. Zij brengen ons in een uur naar Eglise Notre Dame de l’armor in Pleubian. De zon schijnt nog niet, de weergoden zijn laat opgestaan. We lopen langs begroeide slikken met prachtige vergezichten naar de Sillon de Talbert, een lange smalle landtong die met een boog de zee inloopt (met vloed dan, maar die zullen we de hele week nauwelijks zien). Nog voor we de landtong bereiken is de zon royaal doorgebroken. We picknicken op de Sillon en daarna genieten we van onze eerste indrukken, uitzichten met in de verte een strakke blauwe zee, een dito hemel en dichterbij een veelheid aan bloemen. Het pad is vandaag vrij vlak. Rond kwart voor vijf heeft ieder een versnapering te pakken op het terrasje bij Eglise Saint Georges in Pleubian. De dame achter de bar (75) wordt spontaan geassisteerd door enkele deelnemers. Half zes (weer exact) kunnen we terug naar Le Village.
De dagen daarna beginnen we in een ritme te komen: 09:00 De deelnemers komen ontbijt en lunch afhalen; 10:15 De taxi’s rijden voor om ons weg te brengen; 17:30 De taxi’s staan klaar om ons terug te brengen. De etappe heeft telkens een ander karakter. Nu eens lopen we over een vlak kust pad, dan weer is het klimmen en dalen, dan eens veel over het strand of rond een eiland. Maar de weergoden zorgen steevast dat de lucht blauw is als we uit de taxi stappen. Na enkele dagen wordt het sommige deelnemers toch wat te zwaar. Een deel van de groep kan door de taxi wat verder langs de etappe afgezet worden, géén probleem. Zij en sommige anderen zoeken zelf in groepjes hun weg.
Op dinsdag begint het pad met een spectaculaire ravage van omgewaaide bomen. Langzaam buigt het pad naar het zuiden de monding van de Jaudy in, dat begint vrij makkelijk, maar later gaan we nog flink hoogtemeters maken. Na ons vergaapt te hebben aan de drooggevallen oesterbanken en een kerkhof van vissersboten, loopt het pad meer onder de bomen en tussen de struiken. We picknicken voor een gesloten café, en worden door een paar wandelaars gewaarschuwd dat het verderop vrij glibberig is. Aanvankelijk zien we daar niet veel van maar later wordt het echt uitdagend, waarna we over een wat saaiere weg bij een sfeervolle brug over de Jaudy komen. Het dal staat verderop vol bloeiende kruiden. Even later klimmen we omhoog naar de cathédrale St.Tugdual. We kunnen nog net een biertje naar binnen gieten voordat we de taxi in moeten.
Op woensdag krijgen we als we uit de taxi stappen een schitterend uitzicht over de slikken, een geul naar zee met allerlei rotseilandjes onder een nevelige blauwe lucht voorgeschoteld, waar we urenlang van kunnen genieten. Na de koffie van een hyperactieve ober kunnen we veel over het strand lopen (en lunchen) en dat komt goed uit, want de weg loopt hier vlak langs de GR34. Als we het strand verlaten lopen we eerst door een mooi bos en krijgen een steeds beter zicht op Perros-Guirec. Vandaag geen taxi, de etappe eindigt op de camping.
Op donderdag, het absolute hoogtepunt met Hemelvaartsdag, dit jaar tevens Bevrijdingsdag (WO II). De Fransen zijn massaal naar Bretagne gekomen voor een lang weekend. Na een rustig stukje langs de kust wordt het al drukker. Als we de wandeling rond het roze eiland Île de Renôte beginnen, blijkt dat dit ook een populaire bestemming voor de Fransen is, vanwege de door erosie fantastisch gevormde enorme rotsblokken. Wat een drukte, maar “the worst is yet to come”! In een soort parkje eten we wat en een paar dames doen enthousiast wat yoga. Als wij langs het mooiste stuk van de roze granietkust lopen lijkt het wel de Vierdaagse, zo druk is het. We belanden in een dorpsfeest met volksmuziek en -dans. Enkele wandelaars doen enthousiast mee met de dansjes. Nog vijf km. “vierdaagse” lopen en we staan weer in Perros-Guirec.
Op vrijdag loopt de route eerst een stukje het land in en langs een romantisch riviertje, picknick bij de 6500 jaar oude menhir de Uzec. Als we de kust weer bereiken kunnen we over het wad naar het Île Grande. Zo vermijden we mooi weer een stuk langs de weg. Het is een eiland met veel natuur. We klimmen naar het hoogste punt en lopen langs een hunebed het dorp binnen: koffie! Nou daar is even twijfel over, want het is lunchtijd. Als we binnen aan verschillende tafeltjes willen zitten kan het wel. Verder rond het eiland, daarna loopt de rest van de etappe weer door het groen landinwaarts, maar plotseling klopt de bewegwijzering niet meer met de kaart. Hans vertrouwt op de kaart en dat blijkt terecht. Bij het begin van de boulevard van Trébeurden wachten we op de taxi, als altijd stipt om half zes.
Vanavond is het feest. We hebben vier caravans op een rij en de “tuin” leent zich uitstekend om de tafels en stoelen in een grote kring te zetten. Elke caravan heeft wat lekkers gemaakt en als de twee heren eindelijk ook arriveren openen ze de avond met een spectaculaire pannenkoeken act. Na een uurtje smullen wordt er zelfs gedanst en tot slot worden de RBG’s in het zonnetje gezet en verrast met een doosje camembert (“met inhoud”). Nonnie weet alles van geologie en kan ons over het bestaan van Bretagne vertellen. Het mooiste is dat zij een mooi ongepolijst stuk roze graniet heeft gevonden. In het museum waar zij werkt zal het worden doorgezaagd en gepolijst waarna er “GR34 2024” in gegraveerd wordt. Beide RBG’s zullen na een rondleiding van de hele groep door het Geologisch Museum Hofland in Laren een helft krijgen als blijk van waardering. Ook voor de RBG’s kan de reis echt niet meer stuk.
Zaterdag, nog één etappe. We beginnen weer in Trébeurden, nog een stukje over het strand en daarna over een klimmend pad naar Le Phare Beg Léguer, een vuurtoren aan de monding van de Léguer. Het wordt even pittig zo op het einde, maar het pad wordt vlak en breed als we een mooi open dennenbos inlopen met uitzicht op zee: lunch! Dan toch nog even een stukje klimmen en dalen tot het pad uitkomt op een strak grindpad langs de rivier. We stappen stevig door en hebben in Lannion ruim de tijd voor een laatste terrasje.
De terugreis vangt aan op zondag, een paar mensen blijven nog wat rondhangen in Bretagne en Normandië. Anderen rijden liever ineens naar huis, maar de meesten waaronder de bus trekken er 2 dagen vooruit. Er wordt afscheid genomen en – hoe poëtisch – de lucht betrekt, er is slecht weer opkomst. Het blijkt erg druk op de weg met veel file en nu en dan regen, een echte zwarte zondag, daar is niet op gerekend! Een meevaller. Voor het busje dan, rond half elf stopt het in Dinan, als Hans zegt dat ze om twee uur verder rijden kijkt niet iedereen even blij, ze willen weer naar huis, maar in Dinan schijnt de zon en het blijkt een prachtig middeleeuws stadje met een overvloed aan winkeltjes en prachtige oude huizen. Een gezellig terrasje maakt het compleet. Ondertussen hebben de andere thuisreizigers het zwaar te verduren. Zij zwoegen voort van file naar file. Uitgerekend op de Pont de Normandie, twee smalle bulten over de Seine van zo’n zestig meter boven NAP moeten ze wel honderd keer de hellingproef doen, terwijl er een noodweer met donder, bliksem en hagelstenen is losgebroken, de weg lijkt wel een rivier. De diehards zullen uiteindelijk pas zo’n zeventien uur na vertrek thuiskomen!
Het busje draait om half vijf nog even een Aire de Repos op. Als we onder leiding van Nanny dansend en springend de bloedsomloop herstellen zien we anderen filmen of meedoen. Als het busje Lillebonne nadert, ziet de lucht er dreigend uit, ja er dreigt onheil, want één deelnemer heeft geen kamer, de boeking is niet goed doorgekomen, maar als we in het tweede hotel komen blijkt de annulering van twee anderen óók niet goed doorgekomen en dan hebben we zelfs een kamer over! We eten nog één keer gezellig samen in de pizzeria om de hoek en maken nog een ommetje naar het Romeinse amfitheater en de lokale Notre Dame. Maandag is het feest definitief voorbij, ook voor het busje. Hoewel, het is rustig op de weg. We besluiten in één keer door te rijden naar de lunch bij Lille, onderweg zetten we nog één keer een Aire de Repos op stelten. In Ulvenhout zetten we Noena af, maar eerst nog een dansje en een huldiging van en een aardigheidje voor de chauffeur. Een laatste stukje file en om kwart voor vijf gaat iedereen op Utrecht Centraal zijn eigen weg. Het was magnifique, volgend jaar weer?
Reisbegeleiders Hans en Annet, van 5 t/m 12 mei 2024